Εκλογές Αποστράτων ή Ένστολων Συνταξιούχων ???

Άρθρο του Δημητρίου Σούκερα MBA(ER) Άνχη (ΑΣ) ε.α

Άραγε πόσο συνυφασμένος είναι ο όρος Στρατιωτικός, Αξιωματικός, με την έννοια «δικαίωμα»; Κατά την διάρκεια της θητείας στις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων, η συγκεκριμένη λέξη απόλυτα απουσιάζει, όχι μόνο από το λεξιλόγιο των στελεχών, αλλά κυρίως από την σκέψη τους.

Γαλουχημένοι σε μια κουλτούρα υποχρεώσεων, όπου μόνη η «αδιόρατη Υπηρεσία» είναι υπεύθυνη για όλα, να στέρξει τα στελέχη της και να τα υπερασπιστεί μπροστά στις ανθρώπινες ανάγκες τους, εθίζονται τόσο πολύ με το καθήκον, που ακόμη και μετά την αποχώρηση από τις Ένοπλες Δυνάμεις οι σκέψεις τους, οι εκδηλώσεις, αλλά κυρίως οι συμπεριφορές τους, παραμένουν «στρατιωτικές». Για αυτό και μετά την μετακίνηση στον πολιτικό τους βίο πλέον παρατηρείται, από κάποιους, μια εμμονή στην τήρηση «της ιεραρχίας», άραγε εκείνης που άφησαν αποχωρώντας από τις τάξεις των Ενόπλων Δυνάμεων; και από την άλλη η προσπάθεια ενσωμάτωσής τους με όσες «κοινωνικές δεξιότητες» διαθέτουν, αναμειγνυόμενοι στην Ελληνική κοινωνία. Η πραγματικότητα όμως είναι και η πικρή αλήθεια επίσης, πως σε απόλυτους αριθμούς, ουδέποτε

καταφέρνουν ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Εκλογές για την Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού ξηράς χθες και από μια κοινότητα 72000 πρώην στρατιωτικών, δικαιούμενων να ψηφίσουν, 48000 δεν έχουν καν προμηθευτεί την σχετική ταυτότητα του Απόστρατου στελέχους, που θα τους επέτρεπε να ασκήσουν το νόμιμο δικαίωμά τους. Αυτή είναι η έμπρακτη απόδειξη, της «μη αναγνώρισης» ,της «προβαλλόμενης ιεραρχίας» και της διαδικασίας, αλλά και του ρόλου της ΕΑΑΣ σήμερα, αλλά και στο πρόσφατο παρελθόν, αφού 67% των αποστράτων στελεχών, αμέσως δηλώνουν την απαξία τους απέναντι στο θέατρο του παραλόγου. 

Δεν έχει απολύτως καμία σημασία πόσοι σήμερα, ανάμεσά τους και ο συντάκτης του άρθρου, προσήλθαν ενώπιον της κάλπης. Αυτό που πραγματικά πρέπει να έλθει στο φως είναι ο λόγος ή οι λόγοι όπου τόσες ψυχές δεν επιθυμούν να αυτοπροσδιορίζονται ως «απόστρατοι».  Μήπως θεωρούν πως η ιδιότητα «στρατιωτικός» έχει προσβληθεί τόσο πολύ εντός της Ελληνικής κοινωνίας, οπότε μιμούμενοι το παράδειγμα του Αγίου Πέτρου, συστηματικά εμφανίζονται να αγνοούν, να αρνούνται τις εμπειρίες, τις  κακουχίες και τις στερήσεις τόσων ετών;  Μήπως στερούνται προβλημάτων κι όταν αυτά υπάρχουν εικάζουν πως θα τα επιλύσει η όποια Στρατιωτική ή Πολιτική Ηγεσία; Επειδή κανείς δεν  μπορεί να είναι πλέον αφελής στην σημερινή πατρίδα του μνημονίου, και  επειδή το χαλί τούμπαρε και στο φως και στον αέρα έχουν διαμοιραστεί,  τόσο η μπόχα αλλά και οι ασχήμιες του παρελθόντος, είναι εμφανές, πως  κατά πλειοψηφία εκτιμούν, πως οι εκλογικές διαδικασίες και οι Ενώσεις  Αποστράτων (τουλάχιστον του Στρατού Ξηράς), εκτελούν απλά έργο «λεσχών  ενστόλων συνταξιούχων» και όχι αποστράτων.  Αλήθεια όλο αυτό που συμβαίνει, δεν αγγίζει την καρδιά κανενός από όλους  όσους «ονομάσθηκαν ηγέτες»; 

Και τι πραγματικά έχουν κάνει για αυτό; Μήπως βολικά φερόμενοι δύνανται, να «βαφτίσουν ως αφορισμό τις γραμμές αυτού του άρθρου» και μετέπειτα να αρκεστούν να δηλώσουν, ότι αδυνατούν να φέρουν τους αποστράτους, που δεν επιθυμούν στην ΕΑΑΣ; Και αν πράγματι αυτή θα είναι η απάντηση και η στάση τους, τότε αλήθεια πως θα  μπορούν να «κρατούν τις επωμίδες του Στρατηγού»; Νόμιζα ότι «δεν υπάρχει Στρατός χωρίς Στρατηγό, αλήθεια κάποιοι νομίζουν ότι υπάρχει Στρατηγός χωρίς στρατεύματα;» Σε μια περίοδο όπου η χώρα μας γενικά, είναι  αποδεδειγμένο, ότι στερείται  ηγετών που διαθέτουν τις δυνάμεις να την τραβήξουν στην επιφάνεια από  τον βούρκο της ύφεσης, την κατρακύλα της παρακμής και την κατάπτωση των ηθικών αξιών, ίσως έρχεται η ώρα οι «παλαιοί Ευέλπιδες», οι καλές  ελπίδες του γένους, έστω του παρελθόντος, να φορέσουν και πάλι «την στολή  τους» και να θυμηθούν πως η πατρίδα αυτούς έταξε ταγούς της ελπίδας και  φύλαξης των ιδανικών της μαζί, και σαν το υγιές παράδειγμα προς μίμηση,  προς την υπόλοιπη κοινωνία. Δεν είναι υποχρεωτικό αυτοί να ανήκουν σε συγκεκριμένες τάξεις Ευελπίδων, ούτε καν να έχουν τελειώσει την Σχολή, να  προέρχονται από συγκεκριμένα Όπλα ή Σώματα, να έχουν υπηρετήσει σε  συγκεκριμένα πόστα, στο εσωτερικό ή το εξωτερικό, να έχουν ολοκληρώσει

συγκεκριμένα σχολεία ή Σπουδές (Μεταπτυχιακές ή άλλες), ούτε καν να φόρεσαν τα γαλόνια του Στρατηγού, αρκεί όμως να συνειδητοποιούν τον ρόλο  τους και να δύναται να συγκεντρώνουν δυνάμεις, παρά να τις απομακρύνουν. Κι αν το βουνό δεν πάει στον Μωάμεθ , μήπως πρέπει να στείλουμε τον  Μωάμεθ στο Βουνό;  
Συνεπώς ο απόστρατος Αξιωματικός, έχει μπροστά του αποστολή να  εκτελέσει , πέρα από το να χαρεί τις πρωτόγνωρες απολαύσεις του πολίτη, αλλά επιπλέον και να προβάλλει, τον ρόλο του λειτουργήματος του, στην  υπόλοιπη κοινωνία. Οι ενδείξεις δείχνουν πως στον ρόλο αυτό μέχρι  σήμερα, ξεκάθαρα απέτυχε, με τις σποραδικές εμφανίσεις του μόνο στις  κάθε «Εορτές-Τελετές». Ίσως αυτή η συγκεκριμένη αποτυχία διαταράσσει τις σχέσεις των εν ενεργεία και σε αποστρατεία στελεχών, αφού οι πρώτοι  από την μεριά τους, όχι μόνο νιώθουν από καιρό απελπιστικά μόνοι και  ανυπεράσπιστοι, αλλά από την άλλη διαπιστώνουν πως και οι γηραιότεροι  συνάδερφοι τους «χαλαρά» αντιμετωπίζουν την όλη κατάσταση. Τελικά όπως διαφαίνεται, όσο οι απόστρατοι Αξιωματικοί, με ανακτημένο το δικαίωμα της  ελεύθερης έκφρασης και της γνώμης τους, παραμένουν συνολικά αδρανείς  και απαθείς, απέναντι στις τελευταίες, αρχικά μεγάλης κλίμακας ψυχολογικές  επιχειρήσεις, με τους γνωστούς χαρακτηρισμούς, που εκτοξεύθηκαν από  διάφορες κατευθύνσεις εντός της κοινωνίας, εναντίον του Σώματος των  Αξιωματικών, τόσο περισσότερο ανοίγουν τις ορέξεις της καθεστηκυίας  άρχουσας τάξης, για μεγαλύτερη απαξίωση, αλλά και απροκάλυπτες  εχθρικές ενέργειες μείωσης της δυνατότητας επιβίωσης, φαινομενικά των στρατιωτικών, αλλά ουσιαστικά εναντίον της Ελληνικής Εθνικής  Κυριαρχίας, η οποία από καιρό πλήττεται βάναυσα, από τους καπετάνιους της  καταστροφής, που ακόμη εννοούν να κρατούν το τιμόνι του ναυαγίου μας.  Μετά από μια ζωή στον Στρατό , με κακουχίες και στερήσεις βασικών δικαιωμάτων, στον βωμό της στρατιωτικής πειθαρχίας και του αξιομάχου  των Ελληνικών Όπλων , κανείς θα ανέμενε από τους Αξιωματικούς, «τους  Ευέλπιδες του παρελθόντος», και οπωσδήποτε οι σε ενέργεια συνάδερφοι, να  είναι λαλίστατοι, ευθυτενείς, και να προβάλλουν τον ρόλο τους στην κοινωνία,  όχι υπερασπιζόμενοι την κάστα τους ή την συντεχνία τους, αλλά συνολικά  ενεργώντας υπέρ του Ελληνικού Έθνους. Αν ακόμη σήμερα υπάρχουν  συνάδερφοι σε αποστρατεία που αυτό ακριβώς αγνοούν, ας μου επιτρέψουν  στα όρια αυτού του άρθρου, να επιστρέψω στην ενέργεια, για να τους το  βεβαιώσω!!