Γιορτή της μητέρας σήμερα - Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες

Η ημέρα της μητέρας ή όπως έχουμε συνηθίσει να την λέμε «γιορτή της μητέρας» είναι η παγκόσμια γιορτή που τιμούμε τις μανούλες όλου του κόσμου. Είναι δηλαδή κινητή εορτή όπως και η γιορτή του πατέρα. Φυσικά τους γονείς μας τους τιμούμε και τους αγαπάμε κάθε μέρα του χρόνου αλλά οι παγκόσμιες ημέρες αυτές μας δίνουν τη ευκαιρία να τους πούμε και να τους δείξουμε για μία ακόμα φορά πόσο τους αγαπάμε!Η γιορτή της μητέρας είναι κινητή εορτή και στην Ελλάδα γιορτάζεται κάθε χρόνο την δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.Η γιορτή της μητέρας ξεκινάει από τους Έλληνες και την αρχαία Ελλάδα .Στην ελληνική μυθολογία συναντάμε την μητέρα Γη, την πρώτη μητέρα, που λατρεύονταν σαν θεότητα. Η μητέρα Γη ήταν για τους αρχαίους Έλληνες η προσωποποίηση της φύσης και μητέρα των πάντων.Η μικρασιατική θεότητα Κυβέλη, γνωστή στους Έλληνες ως Ρέα λατρεύονταν ως θεά της γης, της άγριας φύσης και της γονιμότητας. Σύμφωνα με τη ελληνική μυθολογία ήταν η πρώτη γυναίκα που γέννησε με τοκετό και μεγάλωσε με το μητρικό της γάλα τα παιδιά της.
 Σήμερα η γιορτή της μητέρας εορτάζεται σε πάνω από 40 χώρες στον κόσμο.

Έχω μια γλυκιά μανούλα που πολύ με αγαπά

Νύχτα μέρα με φροντίζει και για με καρδιοχτυπά 

Σαν γλιστρήσω και χτυπήσω θε να τρέξω στο λεπτό

Στην αγκάλη της να πέσω με λαχτάρα και καημό. 

Μ' ένα της γλυκό φιλάκι κάθε πόνος πάει μακριά

Κι είν' η πιο ζεστή φωλίτσα η γλυκιά της αγκαλιά.

Μάνα! Δε βρίσκεται

λέξη καμία

να ‘χει στον ήχο της

τόση αρμονία,

σαν ποιος να σ' άκουσε

με στήθος κρύο,

όνομα θείο;

Παιδί από σπάργανα

ζωσμένο ακόμα,

με χάρη ανοίγοντας

γλυκά το στόμα,

γυρνάει στον άγγελο

που τ' αγκαλιάζει

και μάνα κράζει.

Στον κόσμο τρέχοντας

ο νέος διαβάτης

πέφτει στ' αγνώριστα

βρόχια τσ' απάτης,

και αναστενάζοντας,

Μάνα μου! Λέει,

Μάνα! Και κλαίει.

Της νιότης φεύγουνε

τ' άνθια κ' η χάρη

τριγύρω σέρνεται

με αργό ποδάρι,

ώσπου στην κλίνη του,

σα βαρεμένος,

πέφτει ο καημένος.

Και πριν την ύστερη

πνοή του στείλει,

αργά ταράζονται

τα κρύα του χείλη,

και με το μάνα μου!

πρώτη φωνή του,

πετά η ψυχή του.

 

Η καρδιά της μάνας του Άγγελου Βλάχου

Ένα παιδί, μοναχοπαίδι αγόρι,

αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη.

- Δεν αγαπώ εγώ, του λέει, παιδιά,

μ' αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου,

της μάνας σου να φέρεις την καρδιά

να ρίξω να τη φάει το σκυλί μου.

Τρέχει ο νιος, την μάνα του σκοτώνει

και την καρδιά τραβάει και ξεριζώνει.

Και τρέχει να την πάει, μα σκοντάφτει

και πέφτει ο νιος κατάχαμα με δαύτη.

Κυλάει ο νιος και η καρδιά κυλάει

και την ακούει να κλαίει και να μιλάει.

Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:

- Εχτύπησες, αγόρι μου; και κλαίει!

 

Η μάνα του Γεώργιου Μαρτινέλλη

Μάνα κράζει το παιδάκι,

Μάνα ο νιος και Μάνα ο γέρος,

Μάνα ακούς σε κάθε μέρος,

Α! τι όνομα γλυκό.

Τη χαρά σου και τη λύπη

με τη μάνα τη μοιράζεις,

ποθητά την αγκαλιάζεις,

δεν της κρύβεις μυστικό.

Εις τον κόσμον άλλο πλάσμα

δεν θα βρεις να σε μαντεύει,

σαν τη μάνα που λατρεύει,

σαν τη μάνα που πονεί.

Την υγειά της, τη ζωή της,

όλα η μάνα τ' αψηφάει

για το τέκνο π' αγαπάει,

για το τέκνο που φιλεί.

Όπου τρέχεις, πάντα η μάνα

με το νου σε συντροφεύει,

σε προσμένει, σε γυρεύει 

μ' ανυπόμονη καρδιά.

Κι αν σκληρός εσύ φαρμάκια

την ποτίζεις την καημένη,

πάντα η μάνα σ' απανταίνει

με τα ολόθερμα φιλιά.

Δυστυχής όποιος τη χάνει

ο καημός είναι μεγάλος

σαν τη μάνα δεν είν' άλλος

εις τον κόσμο θησαυρός.

Κι' όποιος μάνα πια δεν έχει,

Μάνα κράζει στ' όνειρό του

πάντα Μάνα στον καημό του

είν’  ο μόνος στεναγμός!